Op 20 november 2023 komt de rechtszaak tegen de Staat, die de Werkvereniging heeft geïnitieerd, voor de rechter omdat de verdeling van de #corona #noodsteun wat ons betreft oneerlijk en onrechtmatig is. Waarom? Het is een vraag die mensen mij stellen als ze zelf niet geraakt zijn door de maatregelen. Hieronder lees je een van de schrijnende persoonlijke verhalen achter de harde cijfers. Het is een van de vele mails die ik als directeur van de Werkvereniging nog steeds regelmatig ontvang. Over deze persoonlijke (door mij geanonimiseerde) noodkreet zegt deze zelfstandig ondernemer:
“De hele situatie tijdens de pandemie was natuurlijk al polariserend als de pest, maar blijft het nu ook door het onbegrip van alle mensen die niet snappen waar wij in zitten. En dat komt door de misleidende informatie die destijds is gegeven: ‘We laten niemand vallen’ Tja dat is echt een misdadige leugen, toen en nu.”
Geachte Belastingdienst,
Hierbij doe ik nogmaals een oproep tot kwijtschelding van mijn Coronaschuld. Ik zal hieronder verklaren waarom ik dit nodig heb om nog gewoon te kunnen leven.
Ik zal voornamelijk mijn verhaal vertellen en ik weet, ik ben een casus en geen statistiek, maar sommige dingen gelden natuurlijk voor alle gedupeerde MKB’ers.
Ik ben al sinds 1 maart 2010 zelfstandig ondernemer en heb altijd mijn eigen boontjes kunnen doppen. Weliswaar niet altijd een vetpot, maar het was oke. Ik begon met het geven van naailessen aan kinderen, tieners en volwassenen en in 2015 kwam daar het ontwerpen en maken van bruidsjurken bij. Dat was per toeval, maar bleek heel goed aan te slaan. Ik huurde al sinds 2012 een unit in Amsterdam en in 2018 kon ik de unit ernaast er ook bij huren omdat twee activiteiten in 1 ruimte niet meer zo goed paste. En het belangrijkste, mijn bedrijf ging goed en kon ik me dat dus permitteren en was het de ultieme mogelijkheid om te groeien. Dat gebeurde ook en het ging steeds beter lopen. 2019 was een goed jaar en ik besloot om te stoppen met de naailessen en me volledig te storten op de bruidsjurken. Zo toverde ik 1 unit om tot volledige winkel en de andere unit tot atelier. De opdrachten stroomden binnen en 2020 beloofde een topjaar te worden. Wat belangrijk is om te weten is dat ik absoluut niet afhankelijk wilde zijn van mijn man dat stond altijd als een paal boven water. Dat heb ik er ook met de paplepel ingegoten gekregen van mijn moeder. Dus dat was ook zo. Als ik niet met mijn partner zou zijn dan kon ik het ook prima redden. Ik hecht daar heel veel waarde aan net als de meeste mensen. Wij vrouwen zijn niet meer afhankelijk van onze man en kunnen onze eigen dingen betalen en regelen.
Nu kwam maart 2020 en veranderde alles…… Van een megavolle agenda naar niks…..
Ik had de BTW voor kwartaal 1 netjes apart gehouden en het grootste deel voor mijn inkomstenbelasting ook al. Maarja ik had ineens helemaal geen inkomsten meer en de eerste tvl (TOGS) betaling die 4000,00 die alle ondernemers kregen, die kreeg ik pas in juli…. Dus ik moest al wat van dat opzijgezette geld gebruiken om mijn lopende rekeningen te kunnen betalen en gelukkig kregen we uitstel van betaling bij de Belastingdienst, maarja eens moet het worden betaald en dat ettert ook in je hoofd door. En de ook de huur mocht ik even laten, maarja ook die huurschuld loopt lekker op.
Kortom binnen ¾ maanden had ik al een behoorlijke schuld opgebouwd en iets van 30.000/35000 omzet misgelopen omdat ik niet open mocht en er geen bruiloften waren.
Dat doet pijn heel veel pijn.
En wat het allemaal nog veel zwaarder maakte was dat ik ook geen recht op een TOZO had door het inkomen van mijn man. Dus ik was volledig afhankelijk van hem. Ik kon geen geld verdienen en had geen recht op een uitkering en de kosten voor mijn bedrijf liepen gewoon door.
Dus alles alles alles raakte ik kwijt door die maatregelen. Mijn geld, mijn bedrijf. Het bedrijf dat ik met zoveel liefde had opgezet en wat goed liep glipte door mijn vingers weg en ik kon er niks tegen doen. Dat doet mentaal heel veel met je en ik kreeg ontzettend veel last van paniekaanvallen. De continue onzekerheid en niet weten waar je aan toe bent is slopend.
Qua regelingen kon ik aanspraak maken op TVL de eisen waar je aan moest voldoen was duidelijk, maar eenmaal bij de aanvraag bleek dat dat het niet was. Je moest in een rekentool passen en als je daar niet paste kreeg je niets… of heel weinig. In kwartaal 3 in 2020 kreeg ik 830,00 en mijn zakelijke vaste lasten waren zo’n 1500,00 dus zo’n slordige 3670,00 te kort en dat terwijl ik nauwelijks tot niet mijn bedrijf kon runnen door de maatregelen. Dan mocht ik wel open, maar er waren nauwelijks bruiloften door de maximale groepsgroottes. Dus mega stressvol en ik zag mijn schuldenlast alleen maar groeien. In kwartaal 4 kreeg ik 0,0 omdat ik niet met mijn cijfers van het voorgaande jaar in die rekentool paste, ik had 1 jurk te weinig verkocht. Toen moesten de winkels weer officieel dicht en dus ik ook. Alleen kregen de winkels nog wel een kleine compensatie voor het moeten sluiten, maar ik niet omdat ik geen TVL kreeg. Dus door die rottige rekentool kreeg ik een domino aan andere vergoedingen ook niet. En mijn vaste lasten (4500,00) liepen vrolijk door. Dus heb ik toen 1 unit opgezegd (wat niet eenvoudig was want ik had gewoon een huurcontract wat nog niet af was). Dus mijn bedrijf was in ruimte gehalveerd en in echte waarde op papier allang niks meer waard.
Daarbij verliep het privé ook niet helemaal lekker. Mijn huwelijk hing ineens ook aan een zijden draadje evenals mijn bedrijf. Daarbij kwam ook het geval dat mijn broertje, ook ondernemer ook heeeeeeeeel veel last had van de maatregelen en het zo zwaar had. Dar was heel heftig en ook natuurlijk nog een nasleep want dat is niet zomaar klaar. De dag erna werd mijn zoontje toen nog 6 jaar aangereden door een scooter bij school voor mijn ogen (gelukkig niks aan overgehouden, maar hij vloog wel een eindje door de lucht) Toen raakte ik in shock.
Ondertussen kwakkelt mijn bedrijf door en kon ik ook niet zomaar stoppen want ik had ook allemaal jurken gedeeltelijk of helemaal af voor de bruiden die in 2020 zouden gaan trouwen. En misschien nog wel belangrijker de hoop dat het weer goed komt en dat ik weer verder kon gaan. Mijn bedrijf hoort bij mij het is onderdeel van mijn identiteit, mijn kindje.
En steeds het nieuws met die persconferenties nog 3 weken, nog 6 weken, etc etc en uiteindelijk is het 2 jaar lang af en aan open en dicht met heel veel onzekerheid. Alleen mijn ondernemershart bleef toch nog kloppen omdat dat in je bloed zit.
2021 werd de scheiding aangevraagd dus de man waar ik van afhankelijk was gemaakt en waardoor ik geen recht had op een TOZO gaat bij me weg. Dus compleet berooid van al iedere vorm zekerheid of geld moet ik helemaal opnieuw beginnen met twee kinderen.
Het compleet afnemen van mijn zelfstandigheid in bijzonder zware tijden heeft ervoor gezorgd dat het voor mij nu onmogelijk is om er bovenop te komen. Het heeft me mentaal compleet uitgeput en gesloopt en financieel helemaal uitgekleed.
De samenvatting van het financiële deel is alsvolgt:
· Ik ben tussen de 120.000/150.000 omzet misgelopen
· Een huurachterstand van 5500,00
· Belastingschuld van ruim 17.000
· Steun van de overheid 12.000
Ik ben alles kwijtgeraakt en zoals het er nu voor staat kom ik er niet overheen. Buiten de Corona-schuld heb ik nu ook nog 5000,00 schuld bij de andere tak van de Belastingdienst omdat ik te veel toeslagen heb gekregen in 2022. 2022 ging een klein beetje beter en dan wordt gelijk mijn kop eraf gehakt aan de andere kant. Mijn bedrijf is nooit meer geworden wat het was voor Corona. Als een bedrijf 1,5 a 2 jaar niet tot nauwelijks draait dat is voor geen enkel bedrijf goed. Dus ook voor het mijne niet. Omdat mensen bijna 2 jaar geen grote bruiloften meer konden vieren zochten er ook minder mensen op trouwdingen online. Dat heeft het hele algoritme omgegooid wat bijzonder nadelig is gebleken voor mijn bedrijf. Dit jaar 2023 is bizar slecht en heeft me doen besluiten om mijn winkel te sluiten. Ik begon met een redelijk positief gevoel het jaar en ik heb een lening bij Qredits afgesloten om weer beter zichtbaar te zijn online, maar het is tevergeefs. Te laat het is klaar.
Mijn bedrijf is geruïneerd en ik ook. Mijn ondernemershart klopt niet meer. De schuldenlast is buitenproportioneel voor een eenmanszaak als ik heb en situatie waarin ik ben beland.
Tijdens de hoogtijdagen van de pandemie moest er snel gehandeld worden met allerlei maatregelen en regelingen. Dus was er geen ruimte en tijd voor maatwerk wat resulteerde in oneerlijke en moeilijke situaties voor heel veel ondernemers, maar ergens was er altijd de hoop dat er naderhand wel maatwerk zou komen om eea recht te trekken. Alleen nu blijkt dat dat maatwerk er niet komt en dat wij het MKB met een gigantische lastenschuld zitten waar wij niet schuldig aan zijn. In mijn geval is het zo dat ik helemaal niet in staat ben geweest om ook maar iets in te lopen of om op adem te komen. En ik moet alleen maar betalen betalen betalen en het komt gewoon niet meer binnen. Ik ga compleet kopje onder en loop inmiddels bij een psycholoog.
Ik heb het gevoel dat ik word gestraft omdat ik ondernemer ben. Ik moet op blaren zitten die ik niet heb gemaakt.
Mijn hele gevoel van eigenwaarde is weg er is niks meer van over. Ik voel me een verliezer en ik schaam me voor dat gevoel en dat verlies tegenover mijn familie en vrienden in het bijzonder mijn kinderen.
Alles was ik had opgebouwd is weg plus een enorme schuld waar ik niet overheen kom. Ik voel me ook enorm kwetsbaar als alleenstaande moeder met twee kinderen. Het idee dat de overheid zomaar mijn deur mag sluiten en me volledig strippen van inkomen dat durf ik niet meer aan met twee kinderen.
Ik ga nu mijn bedrijf afbouwen en een baan in loondienst zoeken en opnieuw beginnen. Maar die schuld bij jullie blijft staan en dat voelt zo mega onrechtvaardig en als een molensteen om mijn nek die bijna niet te dragen is.
Daarom vraag ik langs deze weg nog een keer om jullie barmhartigheid om die Corona-schuld kwijt te schelden en bij voorkeur ook de toeslagenschuld te verlagen dan wel kwijt te schelden bij wijze van herstelgeld.
Ik ga voor een reset in mijn leven en daar zou het kwijtschelden van dit hele verhaal heel erg aan bijdragen om rustig opnieuw te beginnen.
Daarnaast heb ik ook nog de lening bij Qredits die ik moet aflossen dus helemaal klaar ben ik voorlopig nog niet.
Ik heb solidariteit getoond tijdens Corona en nu vraag ik dat ook terug.
Met vriendelijke groeten
(van een zzp’er zoals velen)